دوستت دارم

دوستت دارم
و پنهان کردنِ آسمان
پشتِ میله‌های پنجره آسان نیست...

"لیلا کردبچه"

تنهایی من عمیق ترین جای جهان است

انگشتت را
هرجای نقشه خواستی بگذار
فرقی نمی کند

تنهایی من
عمیق ترین جای جهان است
و انگشتان تو هیچ وقت
به عمق فاجعه پی نخواهند برد

"لیلا کردبچه"

از مجموعه: صدایم را از پرنده های مرده پس بگیر

یک تار از موهایم را بردار

یک تار از موهایم را بردار
با خودت ببر
به هر شهر که می رسی
دری باز می شود به رویت
با هر کس حرف می زنی
روسری‌ام تاب می خورد
هر زنی که عاشقت بشود
گونه های من گل می اندازد
و منتشر می شوم
توی تمام ایستگاه های جهان!

"ناهید عرجونی"

دلم برایت تنگ می شود

دلم برایت تنگ می شود

وقتی قرار است جنگ

به خاور میانه کشیده شود

کشیده شود به انگشت های تو

به موهای عاشقم

و قرارگاه کوچکی

که چهارشنبه است!

"ناهید عرجونی"

باش تا باشم تکیه بر نفسهایت

باز خو می کنم به شب که در آغوشِ من سوزِ بی خوابی و بر شانه هایم بارِ سنگینِ دوریِ توست

آنجا که باشی ، ستاره می روید بر آسمانش

باش تا باشم تکیه بر نفسهایت

هرکجا می روی ، هرکجا می بری ، من با تو باشم

شب ، بی تو طولانی ست

من ، بی تو بی طاقتم

نشانیِ پنجره ام را از ماه بگیر

جاده بیداری ام را نشانه برو ، شاید پلک هایم توانِ عبورِ دوباره انتظار را داشته باشند

تو نیایی ، تو را نیابم ، ناگه یک شب به دوش می برم رنجم را

خلوتِ اجباریِ امشب به هوای نگاهت نرسید

رؤیا هنوز خیابانِ شهر دودل است . کسی می آید ، کسی می رود

این نامه نیست ، بی خوابی های شبانه است که می بارد بر ابرهای سپیدِ دفترم

نامه هم بخوانی اش ، نامِ توست تا بی نهایت بر برگ هایش

نگاه ! من درخت می شوم ، تو رؤیای پروازم

می دانی ، ما به رفتن عادت کرده ایم

چرا کسی را نمی یابم دستی را اهلی کند و بماند

بگذریم ، بگذار باز ، بازگردیم به دلهای خودمان

در قلبِ ذره ذره ایمانم هزاران هزار وعده دیدارِ توست

زمزمه کنان ؛ او می آید ، می آید تا زمستان را دور بزند و دستهایت را بهاری دوباره ببخشد

تو می آیی ، می آیی تا دستهایم را بهاری دوباره ببخشی.

"سید محمد مرکبیان"

-----------------------------------------------------------------------

+ روز آخر کاریمون هست و مسافرت عید رو هم پیش رو داریم. مشخص نیست که روزهای آینده به نت دسترسی داشته باشم یا نه!

پیشاپیش سال نو رو تبریک میگم و بهترینها رو برای شما دوستان نازنینم آروز دارم.

مانا باشید و بیکران

+ و این هم هدیه نوروزی من به شما: یک بک گراند زیبای بهاری

دانلود این تصویر در سایز 1200x900 ، 330kb

خانه را از دوش عشق برداشتم

خانه را از دوش عشق برداشتم ،

عکس را از قاب ،

یاد را از تخت

و قلبم را از کنار آینه ات .

دوستی ، چمدانی شد برای من

تا قشنگیِ زندگی برای تو بماند ...

"سید محمد مرکبیان"

نگاهت، تکرار مکرر بهار ست

نگاهت،
تکرار مکرر بهار ست وُُ
خنده ات،
شکفتنِ غنچه های محجّبه .
نه؛ مرا حرفی نیست .
هر چه می خواهی بکن .
بگذار این بار هم کارها باب میل تو باشد .
می خواهی بروی
وُ مرا انیس رنج دوریت
وُ همنشین حسرت دیدارت گردانی ؟
باشد، برو، خدانگهدار
سفر بخیر
برو و رمه ی نگاهت
وُ نسیم عطرت را نیز با خود ببر .
و حتا آن لبان لعلینت را
که من، هر بار برای بوسیدنشان
مسیر پر از اضطرابِ و التهابِ
گلو گاه و چانه ات را
به آرامی و ُ وسواس می پیمودم
و ُ ناگاه بی آنکه تو بدانی
به یورشی
به تسخیر خویش در می آوردمشان .
می خواهی بروی؟ برو، مرا حرفی نیست .
امّا بر سر گذرت
بر بلندای صعب العبور ترین قلّه ای که می شناسی
با سرخی لبانت
لاله ای بکار
تا من هر روز برای دیدنش
کوه ها، درّه ها وُ سنگلاخ ها را بپیمایم
و تجربه ی مکرر کنم
سختی دیدارت را .

شاعر: ناشناس

حافظه

ببین!

تو جاودانه شدی

این قلب برای تو می تپد

این دست ها تنت را

به حافظه ی جانش سپرده

این نگاه رد آمدنت را

از ته خیابان می گیرد هر روز

این قلم برای تو

می چرخد هنوز

در دلم شاعری

همچو شمع شعله می کشد

پروانه ی نارنجی من!

هر قطره که می چکم

یک شعر به دامنت می افتد

بزن به موهات

و راه بیفت

می خواهم آمدنت را

قاب کنم.

"عباس معروفی"

اینجا پشت علفزار شهر

اینجا پشت علفزار شهر

آن سوی دودکش ها و پنجره ها

پشت آن تپه ماهور سبز

درون آن کارخانه ی عظیم

شعر چرخ می کنند

و نامت را به پیرهن من می دوزند

اینجا همه در کارند

اینجا همه در به در

دنبال تو می گردند

بانوی من!

پیرهنم را تنم کن و

دگمه ها را یکی یکی

روی لبهام ببوس.

"عباس معروفی"

شعر را با تو قسمت می کنم

شعر را با تو قسمت می کنم
همان سان که روزنامه ی بامدادی را
و فنجان قهوه را
و قطعه ی کرواسان را
کلام را با تو دو نیم می کنم...
بوسه را دو نیم می کنم...
و عمر را دو نیم می کنم...
و در شب های شعرم احساس می کنم
که آوایم از میان لبان تو بیرون می آید...

"نزار قبانی"

دوستم داشته‌ باش…

دوستم داشته‌ باش… و نپرس چگونه

و در شرم درنگ نکن

و تن به ترس نده

بی‌شِکوه دوستم داشته‌باش

نیام گلایه‌ دارد که به پیشوازِ شمشیر می‌رود؟

دریا و بندرم باش

وطنم وَ تبعیدگاهم

آرامش و توفانم باش

نرمی و تُندی‌ام…‌

دوستم داشته‌باش… به هزاران هزار شیوه

و چون تابستان مکرر نشو

بیزارم از تابستان

دوستم داشته باش… و بگو

که نمی‌خواهم بی‌صدا دوستم داشته باشی

و آری به عشق را

در گوری از سکوت نمی‌خواهم

دوستم داشته‌باش… دور از سرزمین ظلم و سرکوب

دور از شهرِ سرشار از مرگ‌مان

دور از تعصب‌ها

دور از قیدوبندهاش

دوستم داشته‌باش… دور از شهرمان

که عشق به آن پا نمی‌گذارد

و خدا به آن نمی‌آید.

"نزار قبانی"

حالا که دیگر دستم به آغوشت نمی رسد

حالا که دیگر دستم به آغوشت نمی رسد

و بوسیدنت موکول شده

به تمامی روزهای نیامده..

حالا که هر چه دریا و اقیانوس را

از نقشه جهان پاک کردی

مبادا غرق شوم در رویایت

باید اسمم را

در کتاب گینس ثبت کنم

تا همه بدانند

- زنی

با سنگین ترین بار دلتنگی

روی شانه هایش -

تو را دوست میداشت

میبینی

عشق همیشه

جاودانگی می آورد

"گیلدا ایازی"

-------------------------------------------------------------------

دفتر عشق:

مثل گنجشکها دوست دارمت...

مثل گنجشک هایی

که میدانند پای کدام پنجره ای ،

نزدیک کدام درخت...

مثل گنجشک ها بغض میکنم وقتی پنجره را می بندی

میمانم پشت شیشه ، زیر برف و یخ میزنم از شب!

من گنجشکم!

مثل گنجشک ها دوست دارمت....

دانه بریزی

یا نریزی...

منبع: وبلاگ از شراب تا سراب

http://perkas.blogfa.com

می خواهم گل همیشه بهارت باشم

دلم با تو بودن می خواهد

بگو با بهار باز می گردی
بگو دست مرا در باد می گیری
و بوی عشق می پیچد
بگو با هم ترانه سر می دهیم
و جوانه می زنیم
شکوفه می دهیم
سبز می شویم
بگذار بهارنارنج را من از کنج لبانت برچینم
بگذار هرم نفسهایت ذوب کند تردید را
ترس هایم یخ بسته اند
بتکان غبار اندوه را از دل و جان
ایوان را سراسر شمعدانی کاشته ام
بیا
بیا و ببر مرا به سیاره خویش
آنجا که زمستان ندارد
که می گوید با یک گل بهار نمی شود؟
می خواهم گل همیشه بهارت باشم
آه... چرا فصل ما از راه نمی رسد؟

شعر از: پرستش

+ با تشکر از خانم نیوشا برای ارسال این شعر

تو را دوست‌تر می‌دارم‌ از سرزمین‌ِ خویش‌!

تو را دوست‌تر می‌دارم‌ از سرزمین‌ِ خویش‌ !

سرزمینی‌ که‌ خلاصه‌ی‌ بَند است‌

و پیراهن‌ حبسیان‌ را

به‌ عریانی‌ِ جان‌ِ من‌ بخشیده‌

هم‌ از روز نخست‌ِ میلادِ دیده‌گان‌ِ گریانم‌ !

دوست‌ترت‌ می‌دارم‌ از خورشید

که‌ دیری‌ست‌ سرزدن‌ در این‌ دامنه‌ را ـ به‌ حیله‌ ـ لاف‌ می‌زند !

دوست‌ترت‌ می‌دارم‌ از ماه

که‌ جراحت‌ِ پنجه‌ی‌ هزار پلنگ عاشق‌ را بر چهره‌ دارد !

دوست‌ترت‌ می‌دارم‌ از پرندگان

که‌ لال‌ می‌گذرند !

از آبشار

که‌ ذبح‌ هزار عقابِ سرچشمه‌ را خبر می‌دهد

با کف‌ْخون‌ِ سرخ‌ موج‌هایش !

از درختان‌

که‌ دسته‌ی‌ جانی‌ِ تیغ‌ِ تبر می‌شوند

و برادران‌ هم‌ریشه‌ را درو می‌کنند !

دوست‌ترت‌ می‌دارم‌ از تمام‌ِ انسان‌ها

که‌ عصمت‌ نام‌ خود را برفروخته‌اند

به‌ یکی‌ بوسه‌ بر دست بی‌ترحم‌ِ سلاخ‌!

تو را دوست‌تر می‌دارم‌ از رؤیاهای‌ خویش‌

چرا که‌ تو به‌ بار نشستن‌ِ تمام‌ رؤیاهایی‌ !

برآوردِ تمام‌ آرزوها !

مرا از رفاقتی‌ بی‌مرز سرشار می‌کنی‌

تا دوست‌ بدارم‌ جهان‌ پیرامون‌ خود را ،

آبشارُ خورشیدُ درختان‌ را ،

پرندگان‌ُ ماه‌ُ سرزمینم‌ را ،

و تو را !

"یغما گلرویی"

از دفتر: من وارث تمام برده‌گان جهانم!

این‌جا ایران‌ است‌ و من‌ تو را دوست می‌دارم!

می‌آمیزم‌ سیاهی‌ شب‌ را

با سفیدی‌ روز

ـ که‌ خود عصاره‌ی‌ رنگین‌کمان‌ است‌! ـ

تا خاکستری‌ را برگزینم‌

برای‌ ترسیم آسمان سرزمین خویش!

بر حاشیه‌ی‌ سوری‌ِ بوم‌

شن‌زاری‌ تفته‌ را نقاشی‌ می‌کنم‌

با سرچشمه‌ای‌ که‌ خواب‌گاه اژدهاست!

خورشیدی‌ قراضه را پرچ‌ می‌کنم‌ بر آسمان‌

با عبور تاریک‌ کلاغان‌ در حاشیه‌ وُ

خبرکشان‌ِ مرده‌ به‌ تازیانه‌ی‌ باد...

این‌جا ایران‌ است‌

و من‌

تو را دوست می‌دارم!

"یغما گلرویی"

از دفتر: من وارث تمام برده‌گان جهانم!

عطر تو

به گذشته می اندیشم
جایی که تو
میان شاخه ای نشسته ای و

آرام به میوه ای بدل می شوی
جایی که ریشه ات، شیره زمین را می نوشد
و سرود بوسه ات
هجاهای یک ترانه را بخش می کند

عطر تو
به تندیسی از یک بوسه بدل می شود و

آفتاب و زمین

سوگندهاشان را به جا می آورند در برابرت

میان شاخه ها، گیسوی تو را خواهم شناخت
و چهره ات را که در دل برگی تصویر می شود

و تو
تا نزدیکی عطش من
گلبرگ هایی خواهی آورد
و دهانم
با طعم تو آگین می شود
با بوسه و خونت
که توامان، میوه ای است مرا
از باغچه ای که عاشقانش در آرزویند

"پابلو نرودا"

هر حرف نام تو را...

هر حرف نام تو را

با عطر گلی می آمیزم

هر خواب گندمزاری را

با نسیم نگاهم

بر تنت می نوازم

هر آوای پرنده ای را

از موهای تو می گذرانم

هر شراب نابی را

با مستی لبهای تو

مزه مزه می کنم

صدای تو

باد را برمی گرداند

گل قشنگم!

برمی گردم

پیش از آن که تو را بشناسم برمی گردم

و در ابتدا و انتهای ذهنت ورق می خورم

می خواهی قبل و بعد ذهنت را ببوسم؟

"عباس معروفی"

دست های تو کجاست؟

وقتی هستی
دست های من
مهریه ی تن توست.

وقتی نیستی
دلم می خواهد دست هام را
از زندگی ام کنار بگذارم

وقتی هستی
دست های من
به اندامت چه می آید

وقتی نیستی
این دست های از تو بی خبر
گیاهی مرده است
که خواب آن را برده است
حالا
دست های تو کجاست
که از آن سراغ تنم را بگیرم ؟

"عباس معروفی"

بار دیگر شهری که دوست می داشتم - 6

 "پنج نامه از ساحل چمخانه به ستاره آباد"

"نامه چهارم، چهارده روز پس از بازگشت به کلبه‌ی چوبی ساحلِ چمخانه"

هلیا!

من هرگز نخواستم که از عشق، افسانه‌یی بیافرینم؛

باور کن!

من می‌خواستم که با دوست داشتن زندگی کنم – کودکانه و ساده و روستایی.

من از دوست داشتن فقط لحظه‌ها را می‌خواستم.

آن لحظه‌یی که تو را به نام می‌نامیدم.

آن لحظه‌یی که خاکستری ِ گذرای ِ زمین در میان موج جوشان مه، رطوبتی سحرگاهی داشت.

آن لحظه‌یی که در باطل ِ اباطیل دیگران نیز خرسندی کودکانه‌یی می‌چرخید.

لحظه‌ی رنگین ِ زنان چای چین

لحظه‌ی فروتن ِ چای خانه‌های گرم، در گذرگاه شب.

لحظه‌ی دست باد بر گیسوان تو

لحظه‌ی نظارت ِ سرسختانه‌ی ناظری ناشناس بر گذر سکون

من از دوست داشتن تنها یک لیوان آب خنک در گرمای تابستان می‌خواستم.

من برای گریستن نبود که خواندم

من آواز را برای پر کردن لحظه‌‌های سکوت می‌خواستم.

من هرگز نمی‌خواستم از عشق برجی بیافرینم، مه‌آلود و غمناک با پنجره‌های مسدود و تاریک.

دوست داشتن را چون ساده‌ترین جامه‌ی کامل عید کودکان می‌شناختم.

هلیا!

تو زیستن در لحظه‌ها را بیاموز

و از جمیع فرداها پیکر کینه‌توز بطالت را میافرین!

...

از: زنده یاد نادر ابراهیمی

برگرفته از کتاب: "بار دیگر شهری که دوست می داشتم"

سیبی که در نگاه تو می‌چرخد

سیبی که در نگاه تو می‌چرخد

آدم را وسوسه می‌کند

بیا از این جهنم فرار کنیم
اندازه‌ی همین یکی دو سطر فاصله داریم
از تیررس نگاه این فرشته‌ها که دور شویم
بهشت که نه
نیمکتی را نشان تو خواهم داد
که مثل یک گناه تازه
وسوسه‌انگیز است

باید شتاب کنیم
اما تو… باید مواظب موهایت هم باشی
شاخه‌های این درخت‌های کنار خیابان
گیره از موی دختران می‌ربایند
باد هم که نباشد
برای پریشانی این شهر
هزار بهانه پیدا می‌شود
حیف است سیب را نچیده بمیریم !

"حافظ موسوی"

------------------------------------------------------------------------

دفتر عشق:

برای شبهایی که به یاد تو آرام می‌گیرد می‌نویسم

برای دستانی که به نوازش دستان تو می‌خرامند

برای قدم هایی که به رسیدن تو برداشته می‌شوند

برای چشمانی که به تمنای نگاه تو اشک می‌ریزند

برای قلبی که به تپش قلب تو می‌تپد

من امروز با صدای تو می‌بینم و می‌نویسم...

"منبع: نت"