اگر تو در وجودم نبودی - شهریار مندنی پور

اگر تو در وجودم نبودی، دستم را در آتش فرو می‌کردم تا ببینی که چگونه رنجم از جنس گدازه‌هاست، بی‌آنکه فریاد درد را از دهانم بشنوی، شعله‌ها را خواهی دید که از سرانگشت‌هایم سر می‌کشند و فرو می‌روند و گوشت تنم خواهند شد. ندایی در سرم سر نمی‌دهی و پس خواهان تبدیل منی. بگو شو، می‌شوم. و این آخرین باری است که این کوره روشن شده است. لباس‌هایت را در آن خواهم انداخت، تا دیگر هیچ نشانی از تو بر روی این زمین برجا نمانده باشد. می‌سوزد و می‌سوزم و تو می‌خواهی به من بفهمانی که قانع نشده‌ای از عشق؛ و یگانه شدن ما را نپذیرفته‌ای. چرا دلبسته آن تن خاکی هستی؟ مگر فنایش قطعی نبود. زمان در برابر تو ماضی است و چه فایده برایت چند سال دیگر زندگی در آن تن، که فقط لحظه‌ای است پیش زیبایی ات... 

"شهریار مندنی پور"

از کتاب: شرق بنفشه

صدای تو - شهریار مندنی پور

صدایت روی بوی بهار نارنج می‌لغزد.

از جنس همان می‌شود.

صدایت در بهار بهار است،

صدایت در زمستان بهار است.

حرف بزن،

من تا ابد به صدایت گوش می‌دهم

تا نقطه‌ای شوم

در خط کاتبی که صدای تو را می‌نویسد...

"شهریار مندنی پور"

از کتاب: شرق بنفشه

درد پاییز - شهریار مندنی پور

درد پاییز صدایم را گرفته و بی‌زمان کرده است. خودت خواستی بانو، پس گوش کن. صدایم از پس کلمات با تو سخن می‌گوید. می‌پرسد چقدر یاری، تا کی یاری، تا کجا یاری. یا تو هم مثل آدم‌ها هر وقت که دیگر سودی نداشته باشم رهایم می‌کنی. یا تو هم مثل آدم‌ها دلت پرنده کوچکی است که می‌شود توی مشت گرفتش و فشارش داد، فشارش داد و ضجه‌اش را گوش داد. اما من نمی‌توانم تحمل کنم که بی‌قراری‌ات از این جا به جای دیگری بکشاندت. آن همه انتظار که برایت کشیده‌ام، این همه نقشه که می‌کشم که باز اینجا بیایی، بهانه که جور می‌کنم که شرم نکنی از هر روز آمدنت، تو را از آن من کرده است. شتابی ندارم. آرام آرام شیفته‌ات می‌کنم. آرام آرام به صدایم، به تسلای کلمه‌هایم عادتت می‌دهم، تا زمانی که دیگر دلت نخواهد از اینجا بروی. آن‌ گاه برای همیشه یگانگی ما بی‌خلل خواهد شد دلدار من...

"شهریار مندنی پور"

از کتاب: شرق بنفشه

زیر سایه‌ی کوچک یک ابر - شهریار مندنی پور

کجا هست توی این دنیای بزرگ که من بتوانم 

بدون ترس، سیری نگاهت بکنم و بروم.

بروم، همین طور با خیال صورتت بروم و

نفهمم به بیابان رسیده‌ام.

و توی بیابان

زیر سایه‌ی کوچک یک ابر کوچک بنشینم...

"شهریار مندنی پور"

از کتاب: شرق بنفشه

با من حرف بزن بانو - شهریار مندنی پور

با من حرف بزن بانو.
بگو که می‌فهمی همه‌ی اینها برای توست.
بگو که قلبم را می‌شنوی در وجودم که هستی.
بگو که داری خاطراتم را توی سرم می‌خوانی.
بخوان آن‌همه انتظار و تنهاییِ آن‌همه سال که تو را نمی‌دیدم.

بخوان رنجم را محصور در میان آدم‌ها،
بی‌آنکه خودم باشم، که همیشه مجبور باشم که در جلدی باشم.
جلدهای ناهمخوان با روانم، نه چون این جلدم، مهمان‌پرست.
بخوان اندوهم را شامگاه‌هایی که از اینجا می‌رفتی به خانه‌ات،
و من تنها می‌ماندم با بوی تو پراکنده میان برگ‌های نارنج،
خلیده در سایه‌ی سرو، و یاد قدم‌هایت بر زمین و سنگ.
با من حرف بزن بانو...

"شهریار مندنی پور"

از کتاب: شرق بنفشه

نقش چشم‌هایت - شهریار مندنی پور

نمی دانی چقدر آرزو دارم که یک بار

با آن چشمهایت به خاطرِ من، به من نگاه کنی.

یک گلدان گلی می‌شوم که نقش چشم‌هایت

روی آن کشیده شده، می‌روم زیر خاک

که هزار سال دیگر برسم دست آدمی

که بدون ترس بتواند بگوید: دوستت دارم.

"شهریار مندنی پور"

از کتاب: شرق بنفشه / چاپ اول 1377 / چاپ شانزدهم 1398

درباره شاعر:

«شهریار مندنی پور» زاده ی شیراز است در سال 1335. تحصیل کرده در رشته ی علوم سیاسی و بعدتر حقوق. به گفته خودش سالها در کتابخانه ی مرکزی حافظیه مشغول به کار و پژوهش بوده است. اما شغل اصلی اش «داستان نویسی» است. داستان نویسی را با همراهی و کمک هوشنگ گلشیری به صورت جدی و حرفه ای دنبال می کند. شهریار مندنی پور سالها مجله ی ادبی «عصر پنج شنبه» را در شیراز منتشر می کرد که بعدها توقیف شد. خود اون نیز حدود پانزده سال است ساکن آمریکا است و علاوه بر نوشتن، در چند دانشگاه ِ مختلف نیز ادبیات معاصر ایران را تدریس کرده و می کند.

مطالب مرتبط:

شعر و دکلمه محمد رضا رحمانی