پرنده خارزار

در افسانه ها آمده است که پرنده ای تنها یک بار در عمر خود می خواند و چنان شیرین می خواند که هیچ آفریده ای بر زمین به پای او نمی رسد .از همان دم که از لانه خود بیرون می آید در پی آن می شود که شاخه های پر خاری بیابد و تا آن را نیابد آرام نمی گیرد. آنگاه همچنان که در میان شاخه های وحشی آواز سر می دهد بر درازترین و تیزترین خار می نشیند و در حال مرگ با آوازی که از نوای بلبلان و چکاوکان فراتر می رود رنج جان کندن را زیر پا می گذارد .آوازی آسمانی که به بهای جان او تمام می شود .همه عالم برای شنیدن آوازش بر جای خود میخکوب می شوند و خداوند در ملکوت آسمان لبخند می زند.

 آخر تا رنجی گران نباشد گنجی گرانبها یافت نگردد... باری آن افسانه چنین می‌گوید...

بر گرفته از رمان برجسته "پرنده خارزار" ، اثر کالین مک کالو

+ فکر کنم حدود 20 سالم بود که این رمان رو خوندم. به جرات میتونم بگم زیباترین و عاشقانه ترین رمانی بود که تابحال خوندم. هیجان و اشتیاقی که برای تهیه جلد دوم کتاب داشتم هیچوقت فراموشم نمیشه! :)