عیب رندان مکن ای زاهد پاکیزه سرشت

عیب رندان مکن ای زاهد پاکیزه ‌سرشت

که گناه دگران بر تو نخواهند نوشت

من اگر نیکم و گر بد تو برو خود را باش

هر کسی آن دِرَوَد عاقبت کار، که کِشت

ناامیدم مکن از سابقهٔ لطفِ ازل

تو پسِ پرده چه دانی که، که خوب است و که زشت.

"حافظ"

 

متن کامل شعر در ادامه مطلب

عیب رندان مکن ای زاهد پاکیزه ‌سرشت

که گناه دگران بر تو نخواهند نوشت

من اگر نیکم و گر بد تو برو خود را باش

هر کسی آن دِرَوَد عاقبت کار، که کِشت

همه کس طالبِ یارند چه هشیار و چه مست

همه جا خانهٔ عشق است چه مسجد چه کِنِشت

سرِ تسلیمِ من و خشتِ درِ میکده‌ها

مدعی گر نکند فهمِ سخن، گو سر و خشت

ناامیدم مکن از سابقهٔ لطفِ ازل

تو پسِ پرده چه دانی که، که خوب است و که زشت

نه من از پردهٔ تقوا به درافتادم و بس

پدرم نیز بهشتِ ابد از دست بهشت

حافظا روزِ اجل گر به کف آری جامی

یک سر از کویِ خرابات بَرَندَت به بهشت.

"حافظ"

------------------------------------------------------

+ امروز فکر کردم که جناب حافظ واقعا چقدر مهجور واقع شده در وبلاگم! :)

++ رند، واژه‌ای فارسی است به معنای زیرک، حیله‌گر، بی‌قید و لاابالی، ... و امروزه به انسان فرصت طلب رند می‌گویند. در اصطلاح تصوف، رند کسی است که ظاهر خود را در ملامت دارد و باطنش سالم است. رند در اشعار حافظ، انسانی است آزاده و بی قید و وارسته و شخصیتی است در نقطه مقابلِ زاهد.