اندوه پیراهنِ بلندی بود‎

و اندوه پیراهنِ بلندی بود‎
که بعدِ تو به تن کردم‎
تا آن قدر بر تن ام زار بزند‎
که شاید مرگ، دل رحم تر از زندگی باشد‎
و پیراهنِ سفیدی از آستین روزهای اش‎
برایم بیرون بیاورد‎!

"نسترن وثوقی"

گلزار

باز آمدم از چشمه خواب، کوزه تر در دستم.

مرغانی می خواندند.

نیلوفر وا می شد.

کوزه تر بشکستم،

در بستم

و در ایوان تماشای تو بنشستم.

از: سهراب سپهری

دفتر: شرق اندوه

نه تو می پایی، و نه کوه

نه تو می پایی، و نه کوه. میوه این باغ: اندوه، اندوه.

گل بتراود غم، تشنه سبویی تو. افتد گل، بویی تو.
این پیچک شوق ، آبش ده، سیرابش کن. آن کودک ترس، قصه بخوان، خوابش کن.
این لاله هوش ، از ساقه بچین. پرپر شد، بشود. چشم خدا تر شد ، بشود.
و خدا از تو نه بالاتر. نی ، تنهاتر ، تنهاتر.
بالاها، پستی ها یکسان بین. پیدا نه، پنهان بین.
بالی نیست، آیت پروازی هست. کس نیست ، رشته آوازی هست.
پژواکی : رویایی پر زد رفت. شلپویی: رازی بود، در زد و رفت.
اندیشه : کاهی بود، در آخور ما کردند. تنهایی: آبشخور ما کردند.
این آب روان ، ما ساده تریم. این سایه، افتاده تریم.
نه تو می پایی، و نه من، دیده تر بگشا. مرگ آمد، در بگشا.

از: سهراب سپهری

مجموعه: شرق اندوه / نام شعر: پاراه"