عشقم
به تو
خارج
از تحمل خداست!
بگو چه کنم؟
آقای من!
@
خوش
بهحال آن مرد
که
در زندگیش
تو
راه بروی
خوش
به حال مردی
که
براش
تو
شیرینزبانی کنی
خوش
به حال مردی
که
دستهای قشنگ تو
دگمههای
پیرهنش را
باز
کند، ببندد
تا
لبهات به نجوایی بخندد.
خوش
به حال من!
@
حسرت
دستهات مانده
به
چشمهام
به
خوابهام
به
کش و قوسهای تنم.
در
حسرت دستهات
پرپر
میزنم.
@
چقدر
برات قصه بگویم
چقدر
ببوسمت
نوازشت
کنم
موهات
را نفس بکشم
تا
خوابت ببرد؟...
چقدر نگاهت کنم سیر
نگاهت
کنم
تا
خوابم ببرد؟
"عباس معروفی-پونه ایرانی"
(حروف بزرگ از عباس معروفی و حروف کوچک از پونه ایرانی)
از کتاب: نامه های عاشقانه / نشر گردون / 2011
عاااااالی مثل همیشه....
آسان است برای من
که خیابان ها را تا کنم
و در چمدانی بگذارم که صدای باران را به جز تو کسی نشنود
آسان است به درخت انار بگویم انارش را خود به خانه ی من آورد
آسان است آفتاب را سه شبانه روز بی آب و دانه رها کنم
و روز ضعیف شده را ببینم که عصا زنان از آسمان خزر بالا می رود
آسان است یک چهچه گنجشک را ببافم
و پیراهن خوابت کنم
آسان است برای من که به شهاب نومید فرمان دهم که به نقطه ی اولش برگردد
برای من آسان است به نرمی آبها سخن بگویم
و دل صخره را بشکافم
آسان است ناممکن ها را ممکن شوم
و زمین در گوشم بگوید : " بس کن رفیق"
اما
آسان نیست که معنی مرگ را بدانم
وقتی تو به زندگی آری گفته ای ....
"شمس لنگرودی"