مائیم که یا
جای پای خود می نهیم و غروب می کنیم
هر پسین
این روشنای
خاطر آشوب در افق های تاریک دوردست
نگاه
ساده فریب
کیست که همراه با زمین
مرا به طلوعی
دوباره می کشاند؟
ای راز
ای رمز
ای همه
روزهای عمر مرا اولین و آخرین.
"حسین پناهی"