ایستاده و آرام
به سمت آینه میخزم
با اضطراب دلهره آور تعویض چشم ها
و تازه میشود دل
از تماشای دو مروارید درخشان
بر کیسهی پاره پورهی صورتم.
جهان پر از لبخند و پروانه سفید بود!
کدام بود؟
این آینده کدام بود که بهترین روزهای عمر را
حرام دیدارش کردم؟
از: حسین پناهی
سلام
وبلاگت فوق العاده ست ...
موفق باشی
شاید اگر زمان را تقسیم نمی کردند این طور نمی شد...