چشم از پی آن دارم - عطار نیشابوری

چشم از پی آن دارم تا روی تو می‌بینم

دل را همه میل جان با سوی تو می‌بینم

تا جان بودم در تن رو از تو نگردانم

زیرا که حیات جان با روی تو می‌بینم.

"عطار نیشابوری"

متن کامل شعر در ادامه مطلب:

ای صبا گر بگذری بر زلف - عطار

ای صبا گر بگذری بر زلف مشک افشان او
همچو من شو گرد یک یک حلقه سرگردان او

"عطار"

چو در غم تو جز جان چیزی دگرم نبود - عطار

چو در غم تو جز جان چیزی دگرم نبود

پیش تو کشم کز تو غمخوارترم نبود

پروانه تو گشتم تا بر تو سرافشانم

خود چون رخ تو بینم پروای سرم نبود

"عطار"

گفته بودی کاخرت یاری دهم - عطار

گفته بودی کاخرت یاری دهم

چون بمردم کی دهی یاری مرا؟

پرده بردار و دل من شاد کن

در غم خود تا به کی داری مرا؟

"عطار نیشابوری"

از می عشقت چنان مستم - عطار

از می عشقت

چنان مستم که نیست

تا قیامت

روی هشیاری مرا ...

"عطار نیشابوری"

آتش عشق تو در جان خوشتر است - عطار

درد بر من ریز و

درمانم مکن

زانکه درد تو

ز درمان خوشتر است.

"عطار نیشابوری"

--------------------------------------------------------

متن کامل شعر:

آتش عشق تو در جان خوشتر است

جان ز عشقت آتش‌افشان خوشتر است

هر که خورد از جام عشقت قطره‌ای

تا قیامت مست و حیران خوشتر است

تا تو پیدا آمدی پنهان شدم

زانکه با معشوق پنهان خوشتر است

درد عشق تو که جان می‌سوزدم

گر همه زهر است از جان خوشتر است

درد بر من ریز و درمانم مکن

زانکه درد تو ز درمان خوشتر است

می‌نسازی تا نمی‌سوزی مرا

سوختن در عشق تو زان خوشتر است

چون وصالت هیچکس را روی نیست

روی در دیوار هجران خوشتر است

خشک سال وصل تو بینم مدام

لاجرم در دیده طوفان خوشتر است

همچو شمعی در فراقت هر شبی

تا سحر عطار گریان خوشتر است.

"عطار نیشابوری"

فراق

جانا ز فراقِ تو، این محنتِ جان تا کی؟

دل در غم عشقِ تو، رسوای جهان تا کی؟

چون جان و دلم خون شد در دردِ فراقِ تو

بر بوی وصال تو، دل بر سر جان تا کی؟

...

"عطار نیشابوری"

+ ۲۵ فروردین، روز بزرگداشت حکیم عطار نیشابوری گرامی باد.

نظری به کار من کن

نظری به کار من کن که ز دست رفت کارم
به کسم مکن حواله که به جز تو کس ندارم

منم و هزار حسرت که در آرزوی رویت
همه عمر من برفت و بنرفت هیچ کارم

"عطار نیشابوری"

بنرفت = به نرفت

-------------------------------------------

درباره عطار نیشابوری:

فَریدالدّین ابوحامِد محمّد عطّار نِیشابوری (۵۴۰ - ۶۱۸ قمری) یکی از عارفان و شاعران ایرانی بلندنام ادبیات فارسی در پایان سدهٔ ششم و آغاز سدهٔ هفتم است.

او در سال ۵۴۰ هجری برابر با ۱۱۴۶ میلادی در نیشابور زاده شد.

وی یکی از پرکارترین شاعران ایرانی به شمار می‌رود و بنا به نظر عارفان در زمینه عرفانی از مرتبه‌ای بالا برخوردار بوده‌است.