گفتم که می روم

گفتم که می روم

می روم

دور شدنم را می بینی

می بینی

از انتهای افق خواهم گذشت

خواهم گذشت

از سرزمین های غریب

که نشانی از ردپای تو ندارند

از اقیانوس ها

که بوی تنت را نشنیده اند

از جنگل

که نمی توانند مثل تو

مرا در خود گم کنند

خواهم رفت

آن‌قدر دور خواهم رفت

که دور ِ زمین از زیر پایم بگذرد

تا ببینی باز

روبه‌روی تو ایستاده‌ام!

"شهاب مقربین"

از کتاب: سوت زدن در تاریکی