کوچه باغ شعر

«بهترین شعرهایی که خوانده‌ام» - شعر کلاسیک، شعر نو، شعر سپید، شعر جهان ...-

کوچه باغ شعر

«بهترین شعرهایی که خوانده‌ام» - شعر کلاسیک، شعر نو، شعر سپید، شعر جهان ...-

زندگی ...

همه ی هستی من آیه ی تاریکی است
که تو را در خود تکرار کنان
به سحرگاه شکفتن ها و رستن های ابدی خواهد برد
من در این آیه تو را آه کشیدم،آه
من در این آیه تو را
به درخت و آب و آتش پیوند زدم

زندگی شاید
یک خیابان دراز است که هر روز زنی با زنبیلی از آن می گذرد
زندگی شاید
ریسمانی است که مردی با آن خود را از شاخه می آویزد
زندگی شاید طفلی است که از مدرسه برمی گردد

زندگی شاید افروختن سیگاری باشد،در فاصله ی رخوتناک دو هم آغوشی
یا عبور گیج رهگذری باشد
که کلاه از سر برمی دارد
و به یک رهگذر دیگر با لخندی بی معنی می گوید ((صبح به خیر))

زندگی شاید آن لحظه ی مسدودی است
که نگاه من،در نی نی چشمان تو خود را ویران می سازد
و در این حسی است
که من آن را با ادراک ماه و با دریافت ظلمت خواهم آمیخت

در اتاقی که به اندازه ی یک تنهایی است
دل من
که به اندازه ی یک عشق است
به بهانه های ساده ی خوشبختی خود می نگرد
به زوال زیبای گل ها در گلدان
به نهالی که تو در باغچه ی خانه مان کاشته ای
و به آواز قناری ها
که به اندازه ی یک پنجره می خوانند

آه...
سهم من این است
سهم من این است
سهم من،
آسمانی است که آویختن پرده ای آن را از من می گیرد
سهم من پایین رفتن از یک پله ی متروک است
و به چیزی در پوسیدگی و غربت واصل گشتن

سهم من گردش حزن آلودی در باغ خاطره هاست
و در اندوه صدایی جان دادن که به من می گوید:
((دست هایت را
دوست می دارم))

دست هایم را در باغچه می کارم
سبز خواهم شد،می دانم،می دانم،می دانم
و پرستوها در گودی انگشتان جوهری ام
تخم خواهند گذاشت

گوشواری به دو گوشم می آویزم
از دو گیلاس سرخ همزاد
و به ناخن هایم برگ گل کوکب می چسبانم
کوچه ای هست که در آنجا
پسرانی که به من عاشق بودند،هنوز
با همان موهای درهم و گردن های باریک و پاهای لاغر
به تبسم های معصوم دخترکی می اندیشند که یک شب او را
باد با خود برد

کوچه ای هست که قلب من آن را
از محله های کودکی ام دزدیده است

سفر حجمی در خط زمان
و به حجمی خط خشک زمان را آبستن کردن
حجمی از تصویری آگاه
که ز مهمانی یک آینه برمی گردد

و بدین سان است
که کسی می میرد
و کسی می ماند
هیچ صیادی در جوی حقیری که به گودالی می ریزد،
مرواریدی صید نخواهد کرد.

من
پری کوچک غمگینی را
می شناسم که در اقیانوسی مسکن دارد
ودلش را در یک نی لبک چوبین
می نوازد آرام،آرام
پری کوچک غمگینی
که شب از یک بوسه می میرد
و سحرگاه از یک بوسه به دنیا خواهد آمد.

 

"فروغ فرخزاد"

(تولدی دیگر)

نظرات 4 + ارسال نظر
پینکی پای پنج‌شنبه 5 آذر‌ماه سال 1394 ساعت 07:38 ب.ظ http://my-little-pony1384.mihanblog.com/

سلاااااااااااااااااام باباییییییییییییی ججووووووووووووووووووووننننننمممممممممممممممم منم مهسا اسماعیلی

مهسا اسماعیلی
ای جاااااااااانم. بوس

نازنین . ی سه‌شنبه 3 آذر‌ماه سال 1394 ساعت 02:24 ب.ظ http://aramgah-92.blogfa.com

من این شعرو اولین بار وقتی خیلی کوچیک بودم خوندم...
دوسش دارم مخصوصا قسمت آخرشو

چه خوب
ما بچه گیهامون فقط تیله بازی می کردیم

ل.م سه‌شنبه 3 آذر‌ماه سال 1394 ساعت 02:07 ب.ظ

مرسسسی...می بینم که وبلاگتون اینروزا سرشار از زنانگیست استاد.

نیلو فر سه‌شنبه 3 آذر‌ماه سال 1394 ساعت 01:42 ب.ظ

ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد