نامه آخر

در نامه ی آخرت نوشته بودی که دلت برای یک آغوش عاشقانه لک زده است.

و من که نتوانسته بودم در پاسخ برایت بوسه بفرستم‌، نوشته بودم:

زبانت را کلید کن و بچرخان درون دهانم‌، لال‌مانی گرفته است از بس نبوده ای.

نوشته بودی آنجا مدام باران می آید و دلتنگ چشمان من شده ای.

و من که نتوانسته بودم همراه نامه برایت چتر بفرستم ‌، نوشته بودم:

اینجا اما ‌، نه بارانی می آید و نه کسی برای چشمان ِ من اسپند دود می کند.

فقط منم و دلی که برایت، یک تهران تنگ شده است!

نوشته بودی کاش راهمان آنقدر دور نبود و کاش سرت آنقدر درد نمی‌کرد.

و من که نتوانسته بودم اشک هایم را نشانت دهم ‌، نوشته بودم:

دلیل سر دردهایت منم آبی جان‌، همه به زخم ها دستمال می بندند و تو ‌، دل بسته ای؟

نوشته بودی دیروز وسط یک چهارراه که جای سوزن انداختن نبود ‌، عطر مرا شنیده ای!‌

و من که سال ها بود دیگر آن عطر را نمی‌زدم ‌، آه کشیده و نوشته بودم:

من اما از لابلای این نامه ها‌، چشمانت را دیده ام که سرخ شده اند.

نوشته بودی : محبوب من،‌ شاید این نامه آخرم باشد.

قرار است لباس سپیدی بر تن کنم و دست در دست مردی بدهم که هیچ بویی از تو نبرده است.

و من که نتوانسته بودم چیزی بنویسم،‌

برایت همراه نامه ‌یک خرمن دلتنگی فرستاده و تمام روز،‌ کنج اتاقم ‌سخت اشک ریخته بودم‌!

"مهدی صادقی"