تا صبح نشده
باید حرف هایمان را زده باشیم
این که تو می خواستی
روی هر درخت
پرنده ای بنشانی درست!
یا من به کبوترهایم گفته بودم
از درز پیراهنت به آن طرف
زمین امن نیست!
شاید تصادفی که دست هایت را
کشاند توی سرنوشت این شناسنامه
دختری بود
که انتهای تمام عشق های کتاب را
گریه کرده بود!
..."ناهید عرجونی"
(متن کامل شعر در ادامه مطلب)
متن کامل:
تا صبح نشده
باید حرف هایمان را زده باشیم
این که تو می خواستی
روی هر درخت
پرنده ای بنشانی درست!
یا من به کبوترهایم گفته بودم
از درز پیراهنت به آن طرف
زمین امن نیست!
شاید تصادفی که دست هایت را
کشاند توی سرنوشت این شناسنامه
دختری بود
که انتهای تمام عشق های کتاب را
گریه کرده بود!
باید تمام شود حرف هایمان
تا نمرده ای
خنده دار نیست؟
نیست که تو
تمام شهر را
سر گردان من بودی
که طناب ات بودم
که گردنت را گره می زدم به مرگی تلخ
که دیوانه ای بودم
تمام
دیوانه ام بودی
و می دانستی که هیچ ندارم از دختران شهر
از روسری ام فاصله بگیر
اولین زنی نیستم که منفجر می شود
توی خودش
بگذار رگ های دستم به هر کجا
رگ های گردنم
به درد
رگ های سینه ام
به درک
معشوق من
معشوق لعنتی من!
من بارها مردنت را تصور کرده ام
بارها با جنازه ات پا به پای این خیابان ها
دراز کشیده ام
و با کرم های کوچکی بر سر تن ات
مجادله کرده ام
بوسه هایت را به تیمارستان بیاور
روی تختخواب زنی خودش را به آب زده است
و به فکر هیچ کس نیست
جز دکتری
که هر صبح ساعت ده
بی حوصله می گوید
دیشب چطور بود؟
"ناهید عرجونی"
بسیار زیبا .. دست مریزاد. به نظر بنده بین سروده هایت موقوف المعانی زیاد است . چرا که براعت استهلال و تنه و پایان سروده ریخت خاصی به نوشته می دهد. شاعر با هنر خود ضربه آخرش باید محسوس باشد تا خواننده با شوق به دنبال اشعار بعدی با شد.و
مثل همیشه عالی نیما جان
خیلی شعرات قشنگ بود ممنون
این شعر عالی بود
همه ی شهرهای دنیا
در نقشه ی جغرافیا
به نظرم نقطه های خیالی اند
مگر یک شهر
شهری که در آن عاشق ات شدم
شهری که بعد از تو وطنم شد...
"سعاده الصباح"