موهایت را به باد بده

من کورترین کلکین جهانم
تو بازترین آغوش زمین
که برای باز شدنت
وسعت این سیاره‏ ی خاکی تنگ است.

همین‏ که موهایت را به باد می‏ دهی
انجیل دیگر
نازل می‏شود.
همین که پلک تکان می‏ دهی
جهان از سر آغاز می‏ شود
آیینه‏ گی چشمت را
شاید پیش از میلاد دریا‏ها
به نقاشان باران بردند
تا سرنوشت خنده‏ هاشان زلالی‏‌تر شود،
تا آب‏ها رنگ لبخندت را از یاد کنند
و بعدِ وا کردن لبت
ماهیگیران پیر،
سبدهای ماهیان صید شده‌ شان را
به آب‏ ها، دوباره پس دهند،
سنگ ‏ها تا سنگ هستند
سکوت کنند،
و قایق‏ ها تا دنیا دنیاست
دنبال لبخندت،
دل دریا‏ها را گشت بزنند.

پس موهایت را به باد بده
و آغوشت را باز کن
...

"امان پویامک"

(13مرداد 1387)